Δέσπω Αθ. Λιάλιου, Αντίο στον 20ο αι.

Αντίο στον 20ο αι.

Μετά από 719 χρόνια παραίτησης πάπα ο πάπας Βενέδικτος ο 16ος, εφαρμόζοντας τον 332 κανόνα, παράγραφο 2, του Κώδικα του Κανονικού Δικαίου της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, με μια αιφνίδια κίνηση δημιούργησε παροξυσμό στη διεθνή ειδησεογραφία και συζητήσεις επί συζητήσεων για την απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό διακονία του, για να χαρεί την προσευχή, τα γηρατειά και το ipad του. Είτε πάει το μυαλό μας στη Θεία Κωμωδία, είτε στη συνωμοσιολογία της σκληρής εποχής μας πάντα μένει το περιθώριο του προσωπικού ρομαντισμού και της υποκλήσεως απέναντι σε ένα άνθρωπο που ανήκει στον πολυτάραχο περασμένο αιώνα, που ο Θεός όμως του επέτρεψε να σφραγίσει την είσοδο του 21ου αι. και να δώσει ένα παράδειγμα πίστης και αφοσίωσης στην Εκκλησία με μία συνέπεια αυτοθυσίας και μεγαλείου, αν κρίνουμε με τα αντίμετρα των καθημερινών ανθρώπων που γαντζώνονται στην παντός είδους εξουσία. Από την άποψη αυτή ο πάπας Βενέδικτος, δηλ. ο καθηγητής Γιόζεφ Ράτσινγκερ, (που δεν έπαψε ποτέ τη συγγραφική του παραγωγή με δύο από τους τρεις τόμους του έργου του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» κατά τη διάρκεια της παποσύνης του) ενεργοποίησε το δημόσιο λόγο για τα ηλικιακά όρια των προσώπων που αναλαμβάνουν δημόσια λειτουργήματα και καθορίζουν με τις αποφάσεις τους την πορεία των λαών και την ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά τούτο αποτελεί ηθικό παράδειγμα ή σημείο αναστοχασμού που διαπέρασε διεθνώς τις κοινωνίες.

Είναι επίσης βέβαιο, όταν πρόκειται για προσωπικότητες παγκόσμιας εμβέλειας, ότι ενέργειές τους κρίνονται και ανακρίνονται συνεχώς, κι η ιστορία έχει τον τελευταίο λόγο, όπως για όλα τα πράγματα. Εξ επόψεως Ορθοδόξου Εκκλησίας παραίτηση από τον επισκοπικό θρόνο δεν επιτρέπεται, σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας (23^ο κανόνα της συνόδου Αντιοχείας και 16^ο της Πρωτοδευτέρας), καθότι η διακονία του επισκόπου προς το ποίμνιο της συγκεκριμένης επισκοπής θεωρείται σχέση πνευματική ακατάλυτη, μυστήριο δηλ. οικοδομής και παρακλήσεως, που επιτελείται με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, παρεκτός κι αν συντρέχουν λόγοι υγείας. Γι᾽ αυτό, εξάλλου, αν υπάρξει παραίτηση, χωρίς τη συνδρομή κανονικών λόγων, ακολουθεί επιτιμία από μέρους της συνόδου, ο δε παραιτούμενος οφείλει να εγκαταβιώσει σε μοναστήρι, επανερχόμενος κατά ένα τρόπο στην τάξη των μοναχών, κάτι που προτίθεται να κάνει και ο πάπας Βενέδικτος, εφαρμόζοντας με το δικό του τρόπο την παράδοση της Εκκλησίας, που διαπιστωμένα γνωρίζει.

Στο πλαίσιο των πολυποίκιλων σχέσεων Εκκλησίας –Πολιτείας στο νεοελληνικό κράτος το θέμα του ηλικιακού ορίου συνταξιοδοτήσεως των επισκόπων και της πρόβλεψης των ιερών κανόνων περί ισοβιότητος καλά κρατεί από το 1923, η δε παραίτηση του πάπα το ξαναφέρνει στην επικαιρότητα... με το ερώτημα, αν έχει χρονικό όριο η πνευματική πατρότητα να επαναλαμβάνεται από τα στόματα των φοιτητών μας στη Θεολογική Σχολή μαζί με πλείστα όσα αντίθετα.

http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=1&artid=169135, 17-2-13