Η δική μας ευθύνη
Τι προσφέρεται για να γράψει κανείς σήμερα; Να καταδικάσει πχ. τα μέτρα ασφαλείας που πάρθηκαν στις παρελάσεις: Πρώτη φορά είδαμε αστυνομικούς να υπερασπίζονται τα σιδερένια κιγκλιδώματα με το σώμα τους, στο ύψος του Αγίου Παύλου, της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Τα λαμπερά νιάτα σε συνάρτηση με το σιδερένιο τείχος προστασίας των «επισήμων» ήταν εικόνα εφιαλτική. Από εκεί που στα δικά μας χρόνια η παρέλαση και η σημαιοφορία ήταν επιβεβαίωση της υψηλής απόδοσης στα μαθήματα και επιβράβευση του ήθους, σήμερα κατάντησε πολιτικό διακύβευμα: Οι μαθητές παρελαύνουν οργισμένοι, χωρίς να σέβονται τις αξίες που τιμούν με το «παρών» τους στον Αγνωστο Στρατιώτη. Οι δε «επίσημοι» ανασφαλείς, διστακτικοί και περίφοβοι ενώπιον της νέας γενιάς που, δίκαια, «απαιτεί τα εαυτής».
Προσφέρεται, επίσης, να ξεφουλκήσουμε εναντίον του κράτους, που και χτες ύψωσε «υψηλά τείχη» για να περιφρουρήσει τους «επισήμους» του στη στρατιωτική παρελάση. Λες και οι στρατευμένοι νέοι άνδρες που θα περνούσαν από μπροστά τους δεν έχουν την αίσθηση της ιστορικής στιγμής, ενώ οι θεατές βρίσκονται εκεί για να αποδείξουν στην παγκόσμια κοινότητα ότι η Ελλάδα δεν σέβεται την Ιστορία της.
Τί γίνεται; Τα έχουμε χαμένα ως χώρα; Οι «αρχές» βρίσκονταν κάτω από την τέντα, γιατί , σύμφωνα με το πρωτόκολλο εκεί έχουν θέση; Οι στρατιώτες παρέλασαν «επετειακά» και οι μαθητές γιατί το απαιτεί η μέρα; Οι Πολίτες κρατήθηκαν μακριά γιατί είθισται να αποδοκιμάζουν τους επισήμους; Εντέλει, μόνον ο «άγνωστος στρατιώτης» ως μη επώνυμος, ως μη επίσημος παρέμεινε στη θέση του, παρόλη την κόκκινη μπογιά που του εκσφενδονήθηκε κατά κεφαλή, σε προηγούμενη διαμαρτυρία;
Διαβάζω τους χαιρετισμούς των «επισήμων». Δεν χρειάζεται να ξέρεις να διαβάζεις κάτω από τις γραμμές για να αντιληφθείς τον πανικό που τους κατέχει: Φταίνε οι ευρωπαίοι «που μας κακομεταχειρίζονται». «Εμείς, ενώπιον τόσων εχθρών θα νικήσουμε». Αλλά δεν τόλμησε να βγεί μπροστά ένας τους για να προσθέσει: «…αφού πρώτα νικήσουμε τους εαυτούς μας». Απλούστατα, γιατί κανείς δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του: Οι μεν πολιτικοί ενώπιον της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης και εν ονόματι της « της ελπίδας, της αισιοδοξίας» έχουν στυλωμένο το βλέμμα στην κάλπη. Ο ανώτατος άρχοντας έχοντας υποστεί την αδόκιμη αποδοκιμασία της 28ης Οκτωβρίου βρίσκει ότι ο αγώνας είναι να αποδείξουμε στους «ξένους» ότι άδικα μας κακομεταχειρίζονται. Ο πρωθυπουργός πιστεύει στη «νίκη», εφόσον εξακολουθήσει να είναι και στο μέλλον πρωθυπουργός. Κι εμείς, που σταθήκαμε κοιτάζοντας από μακριά, ελάχιστα συνειδητοποιήσαμε την ευθύνη των επιλογών μας: Τους «καταστροφείς», «τους κηπουρούς», τους «ανίδεους», «τους απάτριδες», τους «άχρηστους», τους «προδότες», τους «ερασιτέχνες», τους…τους…τους κάτω από την τέντα, ακούμε από το 1974 και μετά συνεχώς. Τους χειροκροτήσαμε, ενθουσιαστήκαμε. Τους ψηφίσαμε. Τους παραδώσαμε την εξουσία. Δεν έχουμε καμιά ευθύνη;
Συμπέρασμα από τις δυο κατηφείς παρελάσεις: Ας προετοιμαστούμε ώστε στις εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον των παιδιών μας, να ψηφίσουμε συνειδητά υπέρ πατρίδος, παραμερίζοντας τις κομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος μας. Ας αναλάβουμε πρώτοι τη δική μας κολοσσιαία ευθύνη, πριν ως Επιμηθείς, την αναζητήσουμε στους «όποιους άλλους».
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 26 Μαρτίου 2012
Τι προσφέρεται για να γράψει κανείς σήμερα; Να καταδικάσει πχ. τα μέτρα ασφαλείας που πάρθηκαν στις παρελάσεις: Πρώτη φορά είδαμε αστυνομικούς να υπερασπίζονται τα σιδερένια κιγκλιδώματα με το σώμα τους, στο ύψος του Αγίου Παύλου, της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Τα λαμπερά νιάτα σε συνάρτηση με το σιδερένιο τείχος προστασίας των «επισήμων» ήταν εικόνα εφιαλτική. Από εκεί που στα δικά μας χρόνια η παρέλαση και η σημαιοφορία ήταν επιβεβαίωση της υψηλής απόδοσης στα μαθήματα και επιβράβευση του ήθους, σήμερα κατάντησε πολιτικό διακύβευμα: Οι μαθητές παρελαύνουν οργισμένοι, χωρίς να σέβονται τις αξίες που τιμούν με το «παρών» τους στον Αγνωστο Στρατιώτη. Οι δε «επίσημοι» ανασφαλείς, διστακτικοί και περίφοβοι ενώπιον της νέας γενιάς που, δίκαια, «απαιτεί τα εαυτής».
Προσφέρεται, επίσης, να ξεφουλκήσουμε εναντίον του κράτους, που και χτες ύψωσε «υψηλά τείχη» για να περιφρουρήσει τους «επισήμους» του στη στρατιωτική παρελάση. Λες και οι στρατευμένοι νέοι άνδρες που θα περνούσαν από μπροστά τους δεν έχουν την αίσθηση της ιστορικής στιγμής, ενώ οι θεατές βρίσκονται εκεί για να αποδείξουν στην παγκόσμια κοινότητα ότι η Ελλάδα δεν σέβεται την Ιστορία της.
Τί γίνεται; Τα έχουμε χαμένα ως χώρα; Οι «αρχές» βρίσκονταν κάτω από την τέντα, γιατί , σύμφωνα με το πρωτόκολλο εκεί έχουν θέση; Οι στρατιώτες παρέλασαν «επετειακά» και οι μαθητές γιατί το απαιτεί η μέρα; Οι Πολίτες κρατήθηκαν μακριά γιατί είθισται να αποδοκιμάζουν τους επισήμους; Εντέλει, μόνον ο «άγνωστος στρατιώτης» ως μη επώνυμος, ως μη επίσημος παρέμεινε στη θέση του, παρόλη την κόκκινη μπογιά που του εκσφενδονήθηκε κατά κεφαλή, σε προηγούμενη διαμαρτυρία;
Διαβάζω τους χαιρετισμούς των «επισήμων». Δεν χρειάζεται να ξέρεις να διαβάζεις κάτω από τις γραμμές για να αντιληφθείς τον πανικό που τους κατέχει: Φταίνε οι ευρωπαίοι «που μας κακομεταχειρίζονται». «Εμείς, ενώπιον τόσων εχθρών θα νικήσουμε». Αλλά δεν τόλμησε να βγεί μπροστά ένας τους για να προσθέσει: «…αφού πρώτα νικήσουμε τους εαυτούς μας». Απλούστατα, γιατί κανείς δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του: Οι μεν πολιτικοί ενώπιον της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης και εν ονόματι της « της ελπίδας, της αισιοδοξίας» έχουν στυλωμένο το βλέμμα στην κάλπη. Ο ανώτατος άρχοντας έχοντας υποστεί την αδόκιμη αποδοκιμασία της 28ης Οκτωβρίου βρίσκει ότι ο αγώνας είναι να αποδείξουμε στους «ξένους» ότι άδικα μας κακομεταχειρίζονται. Ο πρωθυπουργός πιστεύει στη «νίκη», εφόσον εξακολουθήσει να είναι και στο μέλλον πρωθυπουργός. Κι εμείς, που σταθήκαμε κοιτάζοντας από μακριά, ελάχιστα συνειδητοποιήσαμε την ευθύνη των επιλογών μας: Τους «καταστροφείς», «τους κηπουρούς», τους «ανίδεους», «τους απάτριδες», τους «άχρηστους», τους «προδότες», τους «ερασιτέχνες», τους…τους…τους κάτω από την τέντα, ακούμε από το 1974 και μετά συνεχώς. Τους χειροκροτήσαμε, ενθουσιαστήκαμε. Τους ψηφίσαμε. Τους παραδώσαμε την εξουσία. Δεν έχουμε καμιά ευθύνη;
Συμπέρασμα από τις δυο κατηφείς παρελάσεις: Ας προετοιμαστούμε ώστε στις εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον των παιδιών μας, να ψηφίσουμε συνειδητά υπέρ πατρίδος, παραμερίζοντας τις κομματικές αγκυλώσεις του παρελθόντος μας. Ας αναλάβουμε πρώτοι τη δική μας κολοσσιαία ευθύνη, πριν ως Επιμηθείς, την αναζητήσουμε στους «όποιους άλλους».
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, 26 Μαρτίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου